Başlıkta yazılı olan “kibir”i görünce “işte benim günahım” deyu bir hışımla tıkladım sayfaya ve fakat gerek yorumlardan dolayı, gerek son günlerde blog ortamındaki sevimsiz olaylardan dolayı, gerek kendi iç dünyam ve gerekse yazıdaki karakteri farklı değerlendirmemden dolayı girift oldum. Aslında bu konuda blog yazabilirdim, belki gene yazarım ama şimdilik kısa bir geçiş yapayım dedim. Hepimiz birlikte yaşıyoruz. Azımsanmayacak kadar çok kişinin hayali bir dağ evinde yalnız, deniz kıyısındaki bir kulubede bir başına hayatını sürdürmektir belki, insanlardan ve medeniyetin getirdiği, dayattığı tüm "şeylerden" uzak kalmayı, ruhumuzu arındırmayı arzulasak da ama işte kimimiz on beş milyonluk, kimisi daha küçük ama sonuçta şehirlerde yaşıyoruz, iç içe, alt alta, üst üste. Bunca insanla sürekli bir etki-tepki içerisindeyiz. Dışımızdaki dünyadan sürekli bir şeyleri algılamak durumundayız, o algıları anlamlandırmak, düşünmek, kendimize uyarlamaktan başka bir şey değil yaptığımız. İster bir vapurda el ele tutuşan bir çifti gördüğümüzde, ister yanımızdan geçerken cep telefonunda söyledikleri kulağımıza gelen birinin söylediklerini işittiğimizde veya bir annenin çocuğunu azarladığına şahit olduğumuzda, hemen zihnimizde bir şeyler kuruyoruz o "hiç bir şey bilmediğimiz" olay, yani uyarıcı hakkında. Bir takım simgeler var kafamızda oluşmuş, bu simgeler bizim için yargı hükmünü alıyor zamanla ve uyarıcılar eğer o simgelere uyum gösteriyorsa anlamlandırıyoruz kendimize göre ama anlamıyoruz. Anlayamayız ki, çünkü bilmiyoruz. Vapurda el ele tutuşan çifti gördüğümüzde birbirini seven iki insanın karşımızda olduğunu düşünürken, onların belki de yarım saat önce oturdukları cafede ilişkilerini noktaladıklarını, adamın kızı teskin etmek için o vapur karşı yakaya geçene kadar elinden tutmak istediğini ve kızın da buna ses çıkarmadığını bilebilmemiz mümkün mü? Cep telefonunda karısına sevgi sözcükleri sıralayan adamın aslında metresinin yanından geldiğini? Çocuğunu sertçe azarladığı için uzaktan pis pis baktığımız annenin şefkatini? Biz sadece gördüklerimizi biliyoruz ve ister bahsettiğim anlık enstantaneler olsun, isterse çok daha yakın olduğumuz insanlar ve yaşadıkları olaylar, aslında hiç ama hiç bir şey bilmiyoruz. Kimse de bizi bilmiyor. Çünkü anlamıyor. Tıpkı gözlemlerimiz gibi, olayları ve yaşananları da "kendimiz"leştiriyoruz , aslında bu çok doğal, son derece human ama bunu yaparken bir kaşığın suda kırık görülmesi gibi, duygusal bir illüzyon nevinden, içselleştirirken bilinç dışı olarak çarpıtıyoruz hadiseleri, o hadiseleri yaratan duyguları.

Kimse kimseyi anlamıyor, anlayamaz zaten.

Bir grup asker savaşa girdiğinde ellerinde aynı silahlar, sırtlarında aynı kıyafetler vardır, ama kimisi ideali için savaşır, kimi onur ve makam için, yanlarındaki intikam hissiyle doludur, diğeri ise ganimet kazanmak ister. [İslam tarihinde önemli bir yere sahip olan “Kerbela Vakıası” bunun için iyi bir laboratuvardır. Zira Hüseyin “akide” için savaşır, Yezit “ırk”I için, “Ömer bin Sa’d “ganimet” için] Hepsine asker/gazi/şehit deriz. Ama hepsi yalnız ölür.

İki aşık birbirlerine sarılarak "ben"ler üstü bir erime, kaynaşma yaşamak ister, "ben" değil, "biz" olmaya çabalarlar, ama boşunadır bu. Aynı sevgiyi yaşamadıkları gibi, aynı acıyı da tatmazlar. Aynı özlemi hissetmedikleri gibi, aynı mutluluğu da paylaşmazlar. Aynı kelimeleri kullanmaları, "seni seviyorum", "canım," "aşkım", "kurabiyem", "hayatım", "canikom" gibi ifadeler sarfetmeleri bir noktaya kadar belirleyicidir; sonuçta lisan da bir simgeler bütünüdür ve ne kadar anlamlı olursa olsun, semboller asla temsil ettikleri şey olamazlar. Doğamız gereği algılarımız, hayallerimiz, duygularımız... Hepsi özeldir ve birtakım sembollerle, yani aracılarla, yani ikinci ellerle iletemeyiz.

Diğer bir deyişle, herkes yalnız yaşar.

Birbirimizi anladığımızı zannediyoruz. Birilerinin bizi anlamasını istiyoruz. Aynı sözcükler, aynı mimikler, aynı küfürler, aynı gözyaşları... Ama özü farklı.

Duyguların bir default’u var mı acaba... Söz gelimi, Steppenwolf’un Born to Be Wild’ı bir klasiktir ve orijinal versiyon olması ile biz ona default diyelim. Bu şarkının sözleri değiştirilmese de, melodisi kısmen korunsa da, öyle cover'ları var ki, aynı parçayı söyleyen yorumcu aslında tümden farklı bir şarkı söylüyor gibi; Kim Wilde, Slayer, Hinder, ya da diğer cover’lar…

Bir şizofreni asla anlayamazsın, çünkü şizofren değilsin ve hiç olmadın. Şizofren olduysan veya olacaksan da "onun gibi" olmadın veya olmayacaksın.  Koku’daki Jean Baptiste Grenouille’ü hatırlar mısın? İnanılmaz bir koku yeteneği vardı, herkesin, her şeyin, her nesnenin kokusunu mükemmel bir şekilde alabiliyordu. Duyulamayan, fark edilemeyen en küçük kokuları… Onları birbirine karıştırıp en büyüleyici parfümleri yaratmakta üzerine yoktu, yaptığı terkipler insanları şaşkına çeviriyordu. Bir gün bir şeyin farkına vardı ve işte o zaman tüm hayatı değişti. Kendi kokusu yoktu. Zaten manyağın önde gideniydi, ama bu gerçeği anlamak, yani kokusunun olmadığı idrak etmek onu alt üst etmişti. Romanın devamını anımsarsın; bir dağa çıkar, mağaralarda, böcek ve ot yiyerek uzun zaman tüm insanlardan ayrı bir hayat sürer. Yazıdaki kahramanı da biraz buna benzettim.

Hep sarf ettiğim sözdür: “bu kapının arkasında altı buçuk milyar insan var ve altı buçuk milyar farklı ruh, altı buçuk milyar farklı kalp...”

Bir ocakbaşında, bir deniz kıyısında, bir blog yorumunda, bir telefon konuşmasında... Sadece gevezelik eden insanlar... Anlatan ama anlatamayan... Dinleyen ama anlamayan...

Bu hayatın yazısız kuralı: Herkes çarmıha tek kişi gerilir…

        Cezbe, Ben bazılarının yaptığı gibi ay çok güzel olmuş diyemeyeceğim. Bir şeyler karalamışsın, birde koyu puntolarla karartmışsın da,  ama içeriği sıradan. Bu kadar başkalarını tenkit eden, savaş veren, saldıran, aşağılayan sen, yaza yaza bunu mu yazabildin.

        Yazık vallahi. (Hani tavukların bir yumurta yapabilmek için mahalleyi ayağa kaldırdığı gıdaklama sesleriyle gürültü çıkarmaları gibi.)  Ben seni daha güzel yazılara, senin tabirinle(parmak basacak) zannettim. Bu yazı alıntıdır, kurgudur diye bir suçlama yapmıyorum, ama hayal dünyasın da gezinip durmuşsun.  Önceki yazılarına da  baktım: Yazılarını gerekli gereksiz süslemeye çalışmışsın. Hani manavların, elmaları satıcı  tezgahına koyarken peştamalıyla, önlüğüyle parlattığı gibi…  Gereksiz resim ve video.  

         Ben ce sen tenkitlerde, saldırılar da, aşağılama da daha başarılısın  ( Blog’un renkli siması haline geldin.) Kutluyorum….

         Sanırım Op arkadaşın dikkatinden kaçmış olacak: (…. Hepsi birer bok çukuru, işe yaramaz birer pisliktiler.) buraya yazılması hoş değil. Senin konuşma dilin bu olabilir. Ama,  burada demeyin. Bizim ahlak anlayışımıza ters.

        Sayın siyahorkidee, yorumuna katılıyorum. Fakat, cezbenin başka bloglarındaki savaşında nerdeydin diyesim geliyor!!!!  Tenkit savaşçıları, gerçekten blogu okunmaz hale getiriyor. Beğenirsin, beğenmezsin, Fakat yere batırırcasına eleştiri niye? Kişiler emek vermiş emeğe saygı göster değil mi!!! Yazılan blog unutuluyor geriye onun savaşı kalıyor. Elbette eleştirilecek, ama kişileri inciterek değil. Yalnız sizin de ( keçileri mi kaçırdınız) ifadesi hoş olmamış. Ayrıca muhatabına hakarettir.

Saygılarımla.

Çevresinde yer alan insanlarla iletişim kurma sıkıntısı yaşayan, kibir sebebiyle burnu havada olan, sonunda insanlardan uzaklaşan, hayvanları dost seçen ve sonra hayvanlara yem olan zat-ı muhtereme Allahtan rahmet dilerim. 

İlk yazdığın kısım sanırım yaşanan gerçek bir olayın gazeteden alıntı yazısı bunun üzerine kurguyu yapmışsın diye düşünüyorum çünkü böyle bir olayı hayal meyal haberlerde vs dinlediğimi anımsar gibiyim yanılıyor olabilirimde...

Bunun üzerine geliştirdiğin kurgu ise gerçekten dehşet verici... tebrik ediyorum iyi kurgu güzel anlatım  sonu anlatımla  çok  iyi bağlamışsın... Tarantinonun Filmlerini anımsatıyor bana yazıların  :)

Tahakküm edemediği hiçbir şeyi sevmez olur... hayvanları geçtim eşyaları bu yüzden çok sevenler var  koyuyorsun koyduğun yerde duruyor :)))

   Sayın siyahorkide veya BüyülüYelken-  Yazımı, gelir ister okursun ister okumazsınız, ister yorum yazar ister yazmazsınız. Alınganlık değil haksızlığı sevmiyorum desem. Ben kimden söz ediyorsunuz bilmem ama o şekilde bir yorum getirmedim. Belki ( kendini üstün gösterme çabası gibi… ). Demişimdir. Benim şikayetim, böyle farklı, haksız tenkitleredir.

  Sizlere göre yeni olabilirim . Nedense yeni olmak suçmuş bilmiyordum). Lütfen bu kadar yanlı bakmayın. Adam geliyor benim yazdığımı değil de, sen buna şunu demişsin, bunu yazmışsın derse bunun açıklaması nedir sizce? Bir de altına yetmiyormuş gibi not’a (Hamiş) derse siz ne derdiniz? Ben eleştiriye açık olmasam yazdığım bloğu yoruma kapatırdım değil mi?

2. nikde söz ettiğiniz tartışmadan inanın haberim yok desem inandırıcı olur mu? Benim blog portala düşünce inanın çok üzülmüştüm. ( Çok değer verdiğim bir blog’du.) Olayı sizin tahmin ettiğiniz şekilde olmadığını anlattım sanırım.

Sonuç: Benim sizinle kırıcı bir diyeloğum olduğunu sanmıyorum. Haksız yere sataşma olmadığı sürece ben kimseyi kırma yanlısı değilim. Anlaşılmayan, veya yanlış anlaşılan bir husus varsa offine dahil hesap sorabilirsiniz.

Bakın, ben Lilaa__’ ya geçende kısa esprili bir yorum attım şimdi de kutladım. Bence blog bu olmalı değil mi? (Ama eleştiri alacağımı da tahmin ediyorum.)

Saygılar….