Hatırlıyorum küçüklüğümden ve büyürken gördüğüm küçüklerden. Düştüğümde, bir şekilde canım yandığında "öpeyim geçsin" terennümlerini. Şimdi sözde büyüdüm ve büyüdüler. Ben sadece sevgilime söyledim. Bu da sanırım duygusal, doyumsuz, histerik bir menfaat ilişkisi...

Bir şekilde hayatın bir köşesinden tutununca ve unutunca bizi mutlu eden herşeyi, önce kimsesizliğimize ağıtlar yakıyoruz. Bizi anlamayanların çoğunluğu belediye meclis üyeliği kazandıracak boyuta ulaştığında ise kısa süreli anlayışlara teslim ediyoruz benliğimizi, elbette bizim onu anlamadığımız yüzümüze vuruluncaya kadar... Aynı tanıdık yalnızlık avuçlarımızda terlerken, ellerimiz sadece birbirine kavuşabildiğinden çok da aklımıza gelmiyor düşünmek dünü, günü ve yarını. Bunu 40 yıldır beni anlamayan babamdan ve muhtemelen plotonik bir sevdanın şimdilik ona yeteceğini söyleyebilen kızımın 15 yıldır onu anlamadığımı düşünmesinden biliyorum. Saçmalık diyebilecek en az 9 milyon kişi çıkar eminim ama hala babamın yanında kahve dahi içemeyen bir kültürden olunca insan, belki de düşünemiyorumdur diyorum kendi kendime... Oysa ben;

Küçüktüm, misketlerim vardı oynarken çok mutlu olduğum.

Küçüktüm, gidebildiğim ve girebildiğim tüm bahçelerden meyve çalarken mutluydum.

Küçüktüm, büyük abiler kovalayıp eve yolladığında tekrar muzip bir inatla sokağa çıktığım için mutluydum.

Küçüktüm, sokağımızda aydınlatma direğine tırmanıp orama burama batan demir çubuklara rağmen mutluydum.

Çocuklarımın şimdi yapamadıklarından mutlu olduğum zamanları düşününce "ah ahh şimdi senin yaşında olacaktımki" serzenişi saçma geliyor. Üstelik her yaşın kendi güzelliği var zırvasına da inanasım gelmiyor bu düz mantıkla. Neden gelsinki hayatın hiç bir diliminde dün hoşgörüyle bakılan davranışlarım aynı tepkiyi almıyor ve ben aynı hoşgörüyle bakamıyorum çocuklarıma onlar büyüdükçe, çünkü aynı anda benim onlar için korkum da büyüyor, beklentilerimde... Ve ben kendi yaptığım espriye yalnız gülmekten de nefret ediyorum. Çünkü beni anlamıyorlar...!

Oysa ben;

Küçüktüm, sapanım vardı onun bunun camını kırıp kaçarken mutluydum.

Küçüktüm, aşağıki mahalleyle maç yapıp yendiğimizde dövecekler diye oradan kaçarken mutluydum.

Küçüktüm, komşunun kızı bize geleceği zaman kısa pantolunumu giyip sümüklü halimle onu beklerken mutluydum.

Küçüktüm, elebaşı olduğum ortada kabak gibi dururken, ben yapmadım diyip dayak yediğim herşey için mutluydum.

Çocuklarımı(zı)n, bizim eskiden hayatımız olan sonrasında hızla değiştiğini gördüğümüz, omuzlarımızda hissedip zaman zaman ezildiğimiz ve onları peşimizde sürüklediğimiz hatta sonrasında kader diyerek kendimizi kandırdığımız onlarınsa henüz yeterince tanıyamadığı yapamadığı herşey aslında yazdıklarım. Bugün biryerlerde sürekli ölümü soluyan ve ölen bazı çocukların hiç yapamayacağı şeyler. Yazdıkça, içime oturan çocukluğum ağır geliyor

Diyorumki; bugün herşeye feryat edip, acımızı, korkumuzu veya olan tüm endişelerimizi deli gibi içimizde taşırken. Birisi çıkıp gelse tıpkı çocukluğumdaki gibi bir terennümle söylese ve öpse, geçer miydi...!

Ya da ben tüm çocukları acılarından öpsem ? 

Bu sunum;

İç döküştür...

Kanamaktadır...

Susturmaktadır...