Son Durak kala!
01 Ağustos 2018, 13.49 A- A+
Yalnızca bir durak kalmıştı ona kavuşmama. Geleceğimden haberi varmıydı bilmiyorum ama ben hiç bir şey düşünmeden arkama bile bakmamıştım ona giderken. Kendinden emin ve kararlı vücut dilimle ilk otobüse atladım.
Evden çıktığımda hava mis gibi günlük güneşlikti. Yaklaştıkça bulutlar kaplamaya başladı mavi boncuğu. Acaba hangi çocuğun kalbi kırılmıştı birkaç saat önce. Bomboş otobüste ayakta gittiğimi fark ettim sonra. Böyle daha konforluymuş gibi. Ne çanta ne telefon elimdeki boşluğu fark etmem uzun sürmedi. Cebimde birkaç parça kağıt paradan başka bir şeyim yoktu. Ve ben çiçekleri unuttum. Beyaz güller olmalıydı benim en sevdiğim…
Çok sürmeden yağmur başladı. Henüz daha yavru olan yağmur damlacıkları intihar edercesine otobüsün camına çarpıyordu. Sanki kalbi kırılmış çocuğun yanaklarından süzülen yaşlar gibi kayıyordu kenarlardan. Yanağımı cama dayayıp biraz olsun yağmuru hissetmeye çalıştım.
Son durağa gelmiştik. Otobüsten iner inmez aceleyle koşturmaya başladım sağa sola. Sanki o yerin yabancısı gibi hissediyordum kendimi. İlk andaki kararlılığımın üstünden yıllar geçmiş gibiydi. Dönemezdim geri . Birkaç sokak ötede bir çiçekçi olduğunu öğrendim. Adımlarım hızlanmıştı. Ve artık bir demet bembeyaz gülle yaklaşmıştım kapısına.
İçeri girmeden durdum. Etrafta hiç ayna yoktu ama göz kararıyla kıyafetimi düzeltmek için bir o yana bir bu yana çekiştirdim. Ve artık hazırdım.
Beni tekrar göreceği heyecanı içimi tatlı bir esinti gibi kaplamıştı. Kalbim bir serçe gibi çırpınıyordu. İçeri girdim tek tek isimleri okuyordum. Tabi ki hatırlıyorum nerede olduğunu . Unutabilmek mümkün mü ?
Geldim babacım…
Yıl 2016 ay 17 Mayıs
Kurumuş çiçeklerini koparmaya , Toprağına dokunmaya , yatağını süslemeye geldim..
Su dökmeye yetişemedim fakat yaradan senin için en güzel yağmurlarını yağdırdı üzerine…
Sende gel olur mu en korktuğum gecelerde Rüyalarıma…
Saygılarımla…
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış :( Yazık ama blog sahibi senin yorumunu bekliyor olabilir