21 senelik evlilikten sonra “aşk ışıltısını” canlı tutmanın yeni  bir yolunu buldum. Bir süre önce, başka
bir kadınla çıkmaya başladım ve bu aslında esimin fikriydi. Bir gün esim, beni çok şaşırtarak:
 “Biliyorum ki onu seviyorsun” dedi .
Şiddetle itiraz ettim: “Ama ben seni seviyorum!!!”
“Biliyorum ama ayni zamanda onu da seviyorsun. Ona da zaman ayırman gerekiyor”
     Karimin, ziyaret etmemi istediği “öbür kadın” , 19 yıldır dul olan annemdi. İşimin yoğunluğu ve üç çocuğumun beklentileri sebebiyle annemi görme fırsatım pek olamıyordu.

O aksam annemi yemeğe ve ardından sinemaya davet ettim. Endişelendi ve hemen “İyi misin, her şey yolunda mi” diye sordu.

Annem de geç saatte gelen bir telefonun veya sürpriz bir davetin mutlaka kötü bir anlamı olacağından şüphelenen tipte kadınlardandı.
”Seninle beraber ikimizin biraz zaman geçirmemizin güzel olacağını düşündüm” diye yanıtladım. “Sadece ikimiz mi?” Biraz düşündü ve “Çok isterim” diye cevap verdi.

O Cuma, is çıkısı onu almaya giderken kendimi biraz gergin hissediyordum. Eve vardığımda fark ettim ki o  da, randevumuzdan ötürü hafif gergin görünüyordu. Kapısının önünde, paltosunu çoktan giymiş bir şekilde bekliyordu. Saçlarını yaptırmıştı ve üzerinde babamla kutladıkları son evlilik yıl dönümlerinde giydiği  elbise vardı.
     Bana melekler kadar ışıltılı bir yüzle gülümsedi.  Arabaya bindiğimizde “Arkadaşlarıma oğlumla dışarı çıkacağımı söyledim ve gerçekten çok etkilendiler” dedi, “Randevumuzun nasıl geçtiğini duymak için sabırsızlanıyorlar.”

     Gittiğimiz restoran, çok sik olmasa da sevimli, sıcak ve servisin kaliteli olduğu bir mekândı. Annemse, bir  kraliçe edasıyla koluma girdi. Yerimize oturduktan sonra ona mönüyü okumam gerekmişti, çünkü küçük yazıları göremiyordu. Ben daha menünün ortalarındayken annemin nemli gözlerle ve nostaljik bir gülüşle bana  bakmakta olduğunu fark ettim: “Eskiden, sen küçükken, menüleri okuyan bendim, sense meraklı bakışlarla beni dinlerdin” dedi. Ben de gülümsedim: “O zaman, simde senin rahat oturma sıran ve ben de okuyarak  borcumu ödeyebilirim” dedim.

     Yemek boyunca muhabbetimiz çok güzeldi, sıra dışı hiçbir şey olmadı ama eskilerden ve hayatlarımızdaki yeniliklerden bahsederek kaybettiğimiz zamanın  birazını telafi etmeye çalıştık. O kadar çok konuştuk ve eğlendik ki film saatini kaçırdık. Aksam annemi bırakırken; “Seninle tekrar çıkmak isterim  ama ancak bu sefer benim seni davet etmeme izin verirsen” dedi  ve bir aksam tekrar buluşmakta karar kildik.

Eve geldiğimde esim yemeğin nasıl geçtiğini sordu: “Çok güzeldi” dedim “Düşünebileceğimin çok üstündeydi”
Birkaç gün sonra annem aniden ciddi bir kalp krizi  sonucu vefat etti. Bu o kadar ani gerçekleşmişti ki onun için bir şey daha yapma sansım olmamıştı. Birkaç zaman sonra evime, annemle yemek yediğimiz restorandan, ödenmiş iki kişilik bir yemek faturası ve  üzerine iliştirilmiş bir not yollandı: “Oğlum, bu faturayı önceden ödedim, çünkü seninle  kararlaştırdığımız randevu gününe gelemeyeceğimden neredeyse yüzde yüz emindim. Yine de iki kişilik bir  yemek ayarladım çünkü bu sefer esinle beraber gitmenizi istiyorum. Seninle olan o günkü randevumuzun benim için ne anlam ifade ettiğini bilemezsin. Seni Seviyorum.”

     O esnada, “Seni Seviyorum” demenin ve hayatta değer  verdiğimiz insanlara hak ettikleri zamanı ayırmanın önemini anladım. Hayatta hiçbir şey ailenizden  daha önemli değildir. Onlara hakları olan zamanı ve ilgiyi verin çünkü böyle şeyleri  erteleyebileceğiniz “başka  bir zaman”ı her istediğinizde yakalayamayabilirsiniz.

     Bazıları der ki, doğumdan sonra altı hafta içerisinde normale dönebilirsiniz.  Belli ki, bu bazıları, bir kere anne olduktan sonra artık “normal” diye bir şeyin  tarihe karıştığından habersiz.

     Bazıları der ki, anne olmak içgüdüsel olarak bilinir, sonradan öğrenilmez, belli ki bu bazıları hiçbir zaman 3 yasında bir çocuğu alış-verişe götürmeyi denememiş.
 
     Bazıları der ki, anne olmak sikici bir şeydir. Belli ki bu “bazıları” ehliyetini yeni  almış onsekiz yasındaki çocuğunun kullandığı arabaya binmemiş.

     Bazıları der ki, eğer iyi bir anne olursan çocuğun da  iyi bir çocuk olur. Belli ki  bu “bazıları” çocukların bir kullanım kılavuzu ve garanti belgesiyle birlikte geldiğini  sanıyor.

     Bazıları der ki, iyi anneler hiçbir zaman çocuklarına  karsı seslerini yükseltmezler.  Belli ki bu “bazıları” hiçbir zaman mutfağa aniden girdiklerinde çocuklarını; bütün  mutfak havlularını ve peçetelerini mutfak masasının üzerine yığmış, yanına 2  yasındaki küçük kardeşini de oturtmuş, elinde kibrit, acaba bunlar yanıyor  mu diye denemek üzereyken yakalamamışlar.

      Bazıları der ki, anne olmak için eğitimli bir insan olmana gerek yoktur. Belli ki bu “bazıları” hiçbir  zaman lise birinci sınıfa giden çocuklarının matematik ödevlerine  yardımcı olmak zorunda kalmamışlar.

      Bazıları der ki, besinci çocuğunuzu ilk çocuğunuz kadar çok sevemezsiniz. Belli ki  bu “bazıları” beş  çocuk sahibi değil.

      Bazıları der ki, çocuk yetiştirmek için gereken her şeyi kitaplardan da pekâlâ  öğrenebilirsiniz. Belli ki bu “bazıları” çocuğunu burnunu ye da kulaklarını  leblebilerle  doldurmuş olarak bulmamış.

     Bazıları der ki anne olmanın en zor tarafı artan is yükü ve evde yerine getirmen gereken sorumluluklardır. Belli ki bu “bazıları” hiç çocuklarını anaokulu  göndermek üzere ilk defa okul servisine bindirmek, ilk defa yatılı okula göndermek veya çocuklarının uçağa ilk defa yalnız basına binisini seyretmek zorunda kalmamış.

     Bazıları der ki, bir anne çocuklarını evlendirdikten  sonra artık onlar için endişelenmekten vazgeçebilir. Belli ki bu “bazıları” çocuk evlendirmenin fazladan endişelenecek bir kız ye da bir erkek çocuk daha edinmek olduğundan bihaber.

      Bazıları der ki, çocuk kendi hayatini kurduktan sonra artık annenin görevi bitmiştir. Belli ki bu “bazıları”nın hiç torunu olmamış.

       Bazıları der ki, annenize onu sevdiğinizi söylemenize  gerek yoktur, anneniz bunu zaten bilir. Belli ki bu “bazıları” bir “anne” değil.


      HAYATINIZDAKI TÜM ANNELERE..........