Her şey o kadar güjeldiki,onu görmek için erkenden uyanır,hızlıca evden çıkar,heyecanlı adımlarla okula gıderdım.okula yaklastıkca kalbım hızla atmaya başlardı ve onu gördüğümde işte o an sanki dünyalar benım olurdu.benden alt sınıfa ve benden küçük  olmasından dolayı cekınırdım konusmaya,uzaktan bakardım sadece,gözleri gözlerime baktıgında utanır farklı yönlere cevırırdım basımı ama anlardı her zaman bılıyorum.

Gün geçtikçe ona olan duygularım daha da artıyodu,sadece onun gectıgı yerlerden gecmek,adını duymak bıle, kalp atışlarımı hızlandırıyordu.cesaret edemıyordum konusmaya çekiniyordum hep.günler böylece geçiyor içimi acıtan bu aşk ne zaman dinicek dıe beklıyordum.aklımdan onunla birlikte olmak,hatta yakınında bulunabılmek bıle gecmıyordu.uzaktan uzaktan sevıyordum..canım acıyordu geceleri uyku tumuyordu ama hala cesaret edemiyordum..

Aradan bi kaç ay gecti,artık kendıme soz gecıremıyordum,vakit geldı dıe düşündüm umutsusca..biliyordum bişi olmayacagını ama yinede konuşmaya karar verdim..butun cesaretımı topladım. Ama yine vazgeçyim çünkü olmayacağına adım gibi emindim