Bir an herşeyi bırakıp gitmek istedim.Hayatımı ikinci plana atmıştım.Gittiğim elde ne yaparım,nasıl yaşarım diye hiç hesap etmiyordum.Sadece uzaklara gidecek ve makus hayatımdan uzaklaşacaktım.

Bunu bile başaramadım.Gitmeyi bile beceremedim.Oysa trene atlayacak ve haydarpaşaya doğru yol alacaktım.Yine yalnız geçen düşünce içeren saatlerin ardından,yepyeni bir şehrin kalabalığına karışacaktım.Belki orada kalacak biryerim yoktu.Belki günlerim sokaklarda,köprü altında geçecekti.Yinede rahat olacağımı umuyordum.En azından,aileme yük olmayacaktım.Hiç kimse arkamdan atıp tutamayacaktı artık.Bu kadar bahanem olmasına rağmen gidemedim.Ayaklarım beynimi taşıyamadı bugün.

Tekrar yalnız ve ezilmiş hayatıma geri döndüm.Bir kez daha herkesin güvenini sarstım.Gözlerindeki intibam git gide küçülüyordu.Benim için katlanılamayacak günler geri gelmişti.Tekrar buhranlı halime dönmek,beni çok aşırı derecede sıkmıştı.Ölmek istiyordum,bir hiç olmak istiyordum.Hiç olmayan bir şeyin bile benden daha değerli olduğunu bilmek,beni kendimden soğutuyordu.Kendinden nefret eden bir insan olarak,ne kadar yaşayabilirsiniz ya da aynanın karşısında durmaya ne kadar tahammülünüz var.

Bu hayatı yaşamayı ve acılar çekmeyi biz tercih etmedik.Yaradan,bizi bu dünyaya gönderdi ve irademizle baş başa kaldık.Bize sorulmayan bir hayatı herkese sorarak yaşıyoruz.Şimdi sizde yoruyorsunuz,niye gitmekten vazgeçtin?Sizi dokuz ay karnında taşayan ve üzülmemeniz için elinden geleni yapan bir varlığın,gideceğimi anladığı an,ağlayıp gitmememi söylemesiydi beni geri döndüren...