Burada olduğuma inanamıyorum! Evde. Hemde pijama, üzerimde forma, koltuğa kıvrılmış, hasta bitap. Normalde yadırganacak bir durum değil elbette. Hastalanmışım, öksürüğüm var halsizliğim vs derken düşmüşüm yatağa. Ama bugün, derbi günü, olmasaydı keşke diyorum.

          İşten gelir gelmez, üzerime rahat birşeyler geçiriyorum. Yalnız Formam üzerimde hala. Sabah giymiştim :) Neyse daha fazla kafamı taşıyamıyorum ve sızı veriyorum. Derken telefonum çalıyor ama hayal meyal hatırlıyorum. "Ya bugün maç var, tabii ki sussa olmaz zaten" diyorum kendi kendime. Meğer arayan babammış, içeriden annem gelip yanımda konuşmaya başlayınca anlıyorum. Beni maç izlemeye çağırıyor canım babişkom. Annem "çok hasta, uyuyor o. Bırak rahatsız etmeyelim, yetti canıma maçınız maçınız." diyor. Babam da arkadan " ne uykusu? uyumaz o bugün. kaldır kaldır."diyor. Netice itibari ile ben kalkamıyorum, Annem keyifleniyor, babam da şaşırıyor. Bi süre sonra biraz kendime geliyorum, PC'im açık masanın üzerinde duruyor şöyle bir bakayım diyorum maçın durumuna. Bir bakarsın ki dk. 24 gs 1-0 FB Amann Allahım diyorum. :O    "Al sana hastalık sebebi, yapma kızım toparlan" derken radyoyu açıyorum ve maçı dinlemeye başlıyorum. Bu arada Annem uyandığımı duyuyor ve Süper şifalı bitki mix'inden koca bir bardak koyuyor önüme. İçiyorum mecbur :) Derken dakikalar geçiyor ve ikinci yarı başlıyor, gelmişiz 60. dakikaya artık iyice halsizleşiyorum, uykum geliyor vs. sonra diyorum ki "zaten yenik durumdayız adamlar hırslı çıkar formayı yat kızım. Yarın kalkar güne başlamadan net'e saldırırsın. " İçimde kocaman bi ses hayır diyor." FORMAYI ÇIKARTMA!" Maç bu 90 dk. ne olacağı belli olmaz. 'Ya galibiyet bizim olursa? Nasıl sevineceksin bakalım küçük hanım o forma üzerinde yokken?'  Ve ben çıkarmaktan vazgeçerek formayı, tekrar sokuluyorum battaniyenin altına. Dakikalar geçiyor ve  75. dakikada süper yedek SEMİH'imizden müthiş ve beklenmedik bir gol geliyor. Birden afallıyorum! Ağzımda koca bir öksürükle bağırmaya çalışıyorum bi taraftanda kalkmaya çabalayarak GOOOOLL , GOOOL diye :)) yüzümde kocaman gülümseme ciğerlerimde sökücü bir öksürük, tekrar kıvrılıyorum. Bilen bilir bizde Totem vardır, battaniyenin altında geldi ya 1.gol mümkün değil başka şekilde oturamam artık :) Ve derken KRALEX'imiz imzasını atıyor. Diyor ki "Haydi bakalım Stadınız hayırlı olsun."

Şimdi telefonum yine atakta tabi arayanlar vs. yada ben saldırmadan yok o pozisyon goldüde vs. diye atlayanlar.Olsun önemli değil. Gerçi yenilsekte çok üzülmezdim. Ama ne var biliyor musunuz? İnanmak!

Rengi ne olursa olsun; FORMANIZI ÇIKARTMAYIN! Bir taraftar formanız mı yok? O zaman hayatın size giydirdiği Formayı çıkartmayın. İnanın, başaramasanız da hazzı paha biçilemez...

♥ Forever Fenerbahçe! ♥