Hiç bir zaman  normal olduğumu iddia etmedim... hatta  anormalliğimi  ayrıcalık olarak görmüşümdür.:)

   Aşk.. Arkadaşlık... Dostluk  konuları sıklıkla işlenmekte blogda .. Bu olgular kişiye göre farklılık göstersede , hepsi  içinde sevgi barındırıyor olması bakımından;  insancıl  yönümüzün güzel kokusu olarak yansımakta  paylaşımlara...

  Kimseden dört  dörtlük olmasını bekleyemeyiz.Herkesin mutlakka  kusurunun var olması, olumsuzluklarının  olması,  bizleri bu dört- dörtlüğün  dışında tutar.

   .... eee  benimde var tabi  ki kusurlarım, takıntılarım...   Mesela:  El- ayak takıntımı   tanıyanlar bilir. Hatta bir gün  gamyunda tanıştığım  bir kız arkadaş  henüz  yüzyüze görüşmeden by by  demişti.. Msn de, camda   görüntülü konuşurken ''ayaklarını  gösterirmisin  ? '' sözlerime  tepkisini, o   ayaklarıyla  beni  şutlayarak  göstermişti..

     Yakınen  tanıyanlarca kusurum  olarak adledilen diğer bir konu da ,  sevgiliye çiçek almak, vermek.. Tam bir işkence benim için.Bu gün paylaşacağım yaşanmışlığımın  rezillik boyutu bu zaten..Hemen paylaşayım..

  O dönem;  yeni başlamış bir birliktelikte, uzun telefon konuşmalarımızda el-ayak takıntımı defalarca dile getirmiştim sevgiliye..Fetişist derecesinde takıntılı olduğum için, iki kez dışarda  loş  ışıklı  mekanlarda  görüşmüş olmamız, elleri  hakkında  fikir sahibi yapmamıştı beni. 3.  görüşmemizde büyük bir şok  yaşamıştım.Sağ elinin işaret  parmağını trafik kazasında  kaybettiğini ağlayarak anlattı ve gösterdi.Korku  filmi   gibi gecen bir  kaç saniyeden sonra kendimi  toplasamda; kızarkadaşım gözyaşlarını tutamıyor  halde  kalkmak istediğini  söylemesine tepkisiz kalmam,  hala  tam olarak  atlatamadığım şoktandı .. ben  ne söyleyeceğimi bilemez haldeyken  o kalkıp  hızlıca gitti.

 Sonrasında yaptığımız ilk telefon görüşmemizde oldukca soğuk geçmişti.O güne kadar hiç sorun yapmadığını söylediği bu durumun,  benim takıntım yüzünden sorun haline geldiğini bilmem, birşeyler yapmam gerekliliğini koyuyordu ortaya..Yaptım da..düşüncesizce  iğrenç bir espri  yapıp ( ... aman  be gülüm !!  zaten burun karıştırmaktran başka ne işe yarıyor ki..  işaret  parmağı  !! ) sözlerimle  iplerin tamamen kopmasına neden olmuştum..  telefon suratıma kapandı..

 Sevgili  olan    bir çift ortak arkadaşımızın varlığını avantaj olarak  düşünüp, ricada  bulundum  arkadaşlarıma. Kayıtsız kabul ettiler..2 gün sonra   romantik bir akşam yemeğinde 4 kişi bir arada olacaktık.. evet oda gelecekti..Gönlünü alabilmek adına bulunmaz bir fırsattı.Konunun hassasiyetini  sevgili olan  arkadaşlarımda biliyor ve önem veriyorlardı  bizim adımıza .. bu geceye ..

  Arkadaşımın sevgilisi alacaktı evden  kızarkadaşımı ve beraber geleceklerdi.Bende erkek arkadaşla beraber gidecektim mekana. Çok bilmiş arkadaşım ısrarla çiçek  almamı  söyledi...çiçeği mekana önceden gizlice sokup rezerve masamızın altına  saklayacağına söz verince  ikna  olmuştum..Arkadaşım dediğini yapmış,çiçeği masanın  altında  sunuma hazır duruma getirmişti.Biz masaya doğru ilerlerken  kızlar masadaki yerini  önceden almışlardı.

  Kısa bir hoşbeşten sonra, kızlar karşımızda olacak şekilde masadaki yerlerimizi almıştık.Kimse gülmüyordu..Gerginlik bendenmi kaynaklanıyor onuda çözememiştim.Suçluluk pskolojisinden olsa  gerek gayet  asık suratlı olduğumun  farkında bile değildim.Arasıcak ve mezeler masaya henüz gelmişti ki  yanımda oturan çok  bilmiş arkadaşım dürttü.   Evet ..  hoş bir konuşma yapıp çiçeği  takdim etme vaktiydi.Çiçeği masanın altından arkadaşımında yardımıyla, acemice aldıktan sonra,, bir an  önce olup- bitsin düşüncesiyle hızlıca kız arkadaşıma  uzatıp; birkaç kezde yutkunduktan sonra tam aklımdaki ilk  cümlemi söyleyecekken; yanımda oturan arkadaş  kızlardan  habersiz masanın altından öyle şiddetli bir tekme attı ki    ayak bileğime; (ayağa kalkıp  vermem  gerekiyormuş çiçeği.. orantısız tekmenin nedeni  buymuş)  .. aklımdaki ilk  cümle o acıyla birlikte; ilk ve son cümle olarak  sert bir ifadeyle   ağzımdan fırlayıverdi.. '' Sen asla bu çiçeğe layık değilsin ''.

  Yüzümdeki acı  suskunluğa ve   öfkeli bir surata dönüşmüşken ..  ağzımdan çıkan  tek  cümle  de hakaret   olarak  algılanmış olmalı ki;  kız arkadaşım  çiçeği elimden  hışımla alıp,tokat atar gibi yüzüme şiddetle vururken.. ''Ama sen buna layıksın işte '' demesinin rezillik  boyutunu   hayal gücünüze bırakıyorum.Kız arkadaşım yüzüme  öfkeyle, diğer arkadaşlarım   da ayıplar  şekilde bakarak mekanı terketmeleri, rezilliğimin son noktasıydı.Keşke biraz sabırlı olsaydıda kızarkadaşım;  ''sen asla bu çiçeğe  layık değilsin,  daha iyilerine layıksın.. senin gibi bir çiçeğin yanında,  elimde  tuttuklarım oldukca  sönük  kalıyor ''  şeklinde  kendisini onure etmemi bekleseydi..

   Masada tek başıma kalıp, yaşadığım rezilliği  kendimden  ve  diğer masalardan saklamak  için mi?  yoksa  kendimce   konuyu değiştirmek içinmi?  bilmiyorum ama.. masadaki çerez tabağından aldığım  tek  fıstığı, gamsız görünmeye çalışıp   çiğnerken...''  hımm  fıstıkta  tazeymiş ''   sözünü  30 saniye önce yaşadığım rezillikten sonra kullanmam  yaşadıklarımı kamufle etmemişti..

   Bu gün hatalarımı, kusurlarımıı, fetişistliğimi :) kabulleniyor ve  görebiliyor olmanın gururu, ödediğim bedelden çok daha büyüktür ..