Maalesef sağlık sektörümüz o kadar bozuk ki bunları ne saymakla ne de tartışmakla çözebiliriz. Ama ortada bir gerçek var ve o da bir daha tekrarı, keşkesi olmayan İNSAN HAYATI.

Geçenlerde küçük bir rahatsızlık yüzünden hasteneye gittim. (Ki bu sorunum 1 yıldır devam ediyor ve hala bir çözüm bulunmuş değil. ) Bu sefer başka hastane deneyecektim. Sabah aldım randevumu sıra bana geldi, girdim doktorun yanına ve başladım anlatmaya, böyle böyle, 1 yıldır devam ediyor bu sorun. Şu şu hastanelere gittim ama sonuç alamadım diye. Kulladığım merhemlerin, ilaçların adını da verdim. Doktorun yaptığı ise aynen şu: “ımmm birde uzmanımız baksın gel gidelim” tamam baksın ne güzel. Gittik Uzman Doktorun yanına. Oda şöyle bir göz ucu ile baktı. “ımmm sen çarşamba gel, bi bakalım tekrar tamam mı?” Neden? Ordayım hazırdayım. Bakmamak için engel ne? Bu hasatalığa çarşamba günümü bakıyosunuz:(( Tamam dedim sinir olarak çıktım. Kavga etmenin anlamı yok, sırada bir dünya insan bekliyor. Haklarını yememek lazım. Ayrıca bunun tartışmasın yapsam da sonuç değişmeyecek. Doktor haklı (!). Çaresiz çıktım hastaneden.

Ve burdan sesleniyorum doktorlarımıza, erken teşhis diye bağırıyosunuz sürekli. Ama iş sizlere geldiğinde yukarıdaki örnek veya benzerleri yaşanıyor. Benim yaşadığımı veya bir benzerini eminim birçoğumuz yaşıdı. Orada bi kan tahlili yapmak, ya da ne bileyim ne gerekiyorsa bakılacak neresi ise bakmak neden çarşambaya kalıyor. Nerede ERKEN TEŞHİS!!!

Şimdi diyecekler;

• Ama siz bizim çalışma şartlarımızı biliyormusunuz?

• Ama aldığımız maaş yaptığımız işin karşılığı değil.

• Ama....

• Ama....

“Ama” ile başlayan bir yığın şey. Sizin “Ama” ile yazdığınız hiçbir şey bir insanın hayatından daha önemli olamaz. Öncelikle bu bilinmeli. Benim babam tam 10 ay yoğun bakımda yattı:( Nelerle karşılaştık, nelerle psikolojik savaş verdik anlatamam, anlatsam blog yetmez.

Yine birçoğumuz bir hastalık sonucu hayatını kaybeden bir insanın yakınları tarafından söylenen şu sözleri birçok kez duymuşuzdur:

• Doktora gitti ama, “şu ilaçları kullan gel demiş, göndermiş”,

• Aylardır doktora gidiyordu ama anlayamamışlar,

• MR vs vs çekilecekti ama randevu alamamış ya da çok ileri bir tarihe vermişler,

• ......

• ......

Böyle devam ediyor maalesef. Bir düşünün, kendinizi o hastanın ya da hasta yakının yerine koyun lütfen. Orada yatan eğer sizin anneniz, babanız, çocuğunuz kısaca bir tanıdığınız olsa, acaba yine yapılması gereken tahliller, çekilmesi gereken filmler bir başka güne kalırmıydı?

Çok uzun bir okul döneminden sonra yeminler ederek göreve başlanıyor. Sonra zamanla ne oluyorsa doktorluk mesleği SIRADANLAŞIYOR. Aslında hiçbir meslek sıradan değil ama doktorluk bambaşka bir meslek benim gözümde. Sonuçta bir insanın hayatı onların elllerinde. Birçoğu diyecek ki takdiri ilahi. İllaki ama ne derler “SEN TEDBİRİNİ AL TAKDİR ALLAHTAN”.

Birde şu konu var, inanın bana bir başbakana, bir milletvekine ulaşmak hastanedeki bir doktora ulaşmaktan çok daha kolay. Asla onların gönlü olmadan odasına giremezsiniz, hastanız hakkında ya da başka bir konuda bilgi alamazsınız. Tartıştığınız anda da “sem kim oluyorsunda benimle böyle konuşuyorsun” gibi bir tepki ile karşılaşırsınız. Çünkü onlar ulaşılamaz insanlar(!).

Yazım hiçbir doktora kişisel değildir. Eminim ki görevini en iyi şekilde yerine getiren doktorlarımızda var, onlar konumuz dışındalar zaten.

Bu yazımı okuyan birçok doktor olacaktır. Hatta kızacaklardır da. Kızın, söylenin, ne istiyorsanız yazın ama ama lütfen, hastalarınıza gereken ilgiyi ilk andan itibaren gösterin.

ÇÜNKÜ HİÇBİR HAYATIN TEKRARI YOK....