Değerlerimizle  bağdaşmasa da , küfrün toplumumuzda ki varlığı  tartışılmaz.Hemen hepimiz  bir şekilde  argo   yada sinkafla  küfrün içinde bir  şekilde yer almışızdır.

    Bu gün  kaleme alcağım paylaşım,  yaşanmışlığımın  içinde büyük  bir  utanç  barındırmakta.Ben  dersimi bu yaşanmışlığımdan aldım.İnanıyorumki,  eleştirilerini kişiye değil, içeriğe odaklı  yapan sevgili gamyun üyelerinin  anlayış ve sağduyusu,  aşağıda tırnak içinde gecen  sözlerin orjinalini bile  tölera  edecektir.Mümkün olduğunca tırnak içindeki  sinkaflı  sözcüğü yumuşatıp  sunum haline getirmeye çalışırken,  şimdiden  teşekkür  ederim   hoşgörünüze..

          -  Tevfik abi..   47  yaşlarında... 5  yıl kadar önce eşinden boşanmıştı. Kendisi yıllardır  Japonya 'da ikamet  ediyor..   Yılda  3-4 kez gelir  Türkiye' ye.  2  yıl  kadar önce   bir  japon kadınla 2. evliliğini yaptı.  Kadın ; 11  yaşında  bir erkek çocuk sahibi. Yani  Tevfik abim  cici  baba  oldu..Japon yengemiz kısa  sürelerle  2 kez geldi gitti  Türkiye'ye.   Oğlu  hiç gelmemişti.

  2 ay kadar önce  Tevfik abi tekrar  geldi  Türkiye'ye.   15 gün sonrada  eşinin ve oğlunun geleceğini de     söyledi.15  gün  çabucak  geçti.  Ve   beklenen o gün  tüm hareketliliği ile başlamıştı.Atatürk Hava Limanı' na  eşini ve oğlunu  2 araba ile karşılamaya gittik. Tevfik abi, annesi, ben ve  Tevfik abinin  kardeşinin kayınçocu 35  yaşlarındaki  Kubilay'dan  oluşuyordu  karşılama takımı.

  1 saat kadar  hava limanında bekledikten sonra,   saat  19.00  civarında geldi  misafirler.Karşılama merasimi  hoşbeşlerle devam ederken,  ben  11  yaşlarında  tek kelime türkçe  bilmeyen oğlunun yüzünden makas  alıp, saçını başını okşuyordum.Belli ki onunda kanı kaynamıştı bana. Valizleri alıp arabalara  doğru yönlendiğimizde , oğlu benden hiç ayrılmıyor,  benimle  aynı arabaya binmek istediğini  anne ve babasına  kendi  dilince ısrarla anlatıyordu.Önce  babası  sonra da annesi ikna oldular.Ama  Tevfik abi  kendi  arabasına yönelmeden, otoritesini eşine gösterir  bir tavırla bana dönerek:   - oğluma     türkçeyi  yolda  öğretmeye başla... Sakın küfür öğretme .. tembihinde  sıkı  sıkı bulunmayı,  aynı   ses  tonu ve tavırla sürdürmeyide ihmal  etmiyordu.  Oğluna ise    japonca ve daha yumşak bir ses tonuyla,   beni  dinlemesi  gerektiğini   ve ona  türkçe öğreteceğimi anlatıyordu muhtemelen.

   Tevfik abi, eşi  Nanu ve anne  bir arabada..   Kubilay ve oğul  Kiyoshi  benim arabada  , güzergahımız ise akşam  yemeği için  Çengelköy'de  boğaza nazır  bir restorant. Arabalara biner binmez  Tevfik abi  gözden kayboldu gitti. Biz ise  45 dakika kadar sonra vardığımız boğaz  köprüsünde,  gişelerdeki  akşam yoğunluğunun  sinirleri gerdiğine  bizzat  yaşayarak  şahit oluyorduk.  Birde   Tevfik abi  telefon  açıp gıcık verircesine  --  eee  nerde kaldınız  biz  çoktan geldik   deyince;   çaktırmadan ritim tutar şekilde  direksiyona   şiddet uygulamaya başlamıştım  .Durağan halde  önümüzdeki  araçları beklerken  yanımda bulunan çakma kayınço  Kubilay  efendi, gişelerin üstünde  büyük   harflerle yazan  OGS   ( otomatik  geçiş  sistemi )   yazısını alfabe niyetine gösterip  Kiyoshi'ye  tek tek  harf  öğretmeye   kalkınca  ,ben  öfkeyle  karışık   atladım hemen ve başladım eğitime.  No no  no !!    ...O-G-S  değil, ''  Or-dan  Geç-me   Se-ver-ler!! ''.. Kiyoshi  papağan  gibi  tekrar ederken  söylediklerimi , Kubilay'ın yüzü kızarıyordu.Gişeleri geçtikten  sonra da yol  boyunca  '' Ordan  Geçme  .......  !! '' cümlesini  sürekli  tekrar  ederken, Kubilay  susması için araba  aksesuarı,  oyuncak köpeği  verdi ona.  Oyuncağı kurcalarken susmuştu..Zaten  10   dakika sonrada belirlenen restoranta varmıştık.

     Bizim için iki  masa uzunlamasına  birleştirilmişti. Hemen bizim masalara paralel  yine  bir kaç masa birleştirilmiş, oturanların  kıyafet  ve   tarzlarından  belli ki  kadın  erkek karışık   kalabalık  bir grubun  iş  yemeği  vardı.  Yanımızdaki iş yemeği masalarıyla bizim masaların arasından  zayıf bir garsonun geçmesi  bile çok zordu.  İki ayrı grup  sırt  sırta vermiş, ortada  iç içe  bir  görüntü varken,  biz sonradan  gelen  3 kişi, bizi bekleyen  Tevfik  abilerin önceden  hazır bulunduğu  masamıza yerleştik.

     Henüz siparişler verilmemişti ki, masanın diğer ucunda oturan Tevfik abinin telefonu çaldı.Belli ki  açması gerekiyordu telefonunu..   ama konu özel olmalı ki kalktı.. ve bizim bulunduğumuz  masalarla    grubun masalarının arasından  göbeğini içine  çekerek ve  karşı gruptan  özür dileyerek  zar zor geçmeye çalışırken;  Anne  Nanu' da oğluna mırıldanıyordu   şevkatli gözlerle.. ( ne öğrendin  türkçe ?  demiş  meğerse)   Bunu  duyan  Kiyoshi büyük bir  heves ve gururla  öğrendiği baba  dili   türkçeyi, annesi  yerine;   iki  masa arasından geçmeye çalışan  babasına dönüp, yüksek sesle   '' chichi(baba) ..  ordan geçme severler,   ordan geçme severler..chichi ordan geçme ....   ''  demesi kulaklarımda acı acı yankılanırken  sanki dünyadan kopmuştum. Tevfik abi telaşla yan masadaki  gruba  türkçe bilmiyor,özür dilerim o türkçe bilmiyor,küfür bilmez.. diyerek amansız ama  şaşkın  ve çaresiz  durumu kurtarma mücadelesi verirken,  İş  yemeği yiyen yan masadaki  yaşı kemale ermiş  ama  hala  faal  idareci görünümündeki  olgun  amca,  homurtular içinde o kalabalık  gruptan çıkan  en net  sesin de  sahibiydi.   Kiyoshi' ye   sesleniyordu.'' oğlum sakin  ol,  sakin ol ..  kimse babana  bir şey yapmayacak !!  ''

   İnsanı  olgunlaştıran yıllar değil,  yaşadığı acı tecrübelerdir...  bazen  bedeli ağır olsa da !!  :))  Ben  bir taksit  daha ödedim o akşam..:)