Hepimizin ebeveynlerimizle ilgili anıları saklı durur hafızalarımızda, özellikle annelerimizin…

Ve hepimizin annelerinin kıymetlisi “dokunulmaz” kokan eşyaları vardır evimizin herhangi bir başköşesinde…

Tabiri caize 1.50 cm. boyu ve bembeyaz yanaklarıyla Adile Naşit’ e benzer annem. (natty kısa ve bodur demeyin babama çekmişim :P ).

Annem evde bir yenilik yapmaya karar verdiği olağan günlerinden birinde ilk göz ağrısı ablama; oturma odası grubu almak için kendisi ile alışverişe gelmesini, pazarlık için yardım gerektiğini söylemiş ve beğenilen bir takım için başlamışlar fiyat sorgulamasına,

Satıcı: Hanım Teyze -Abla 300’ den aşağı kurtarmaz apla…:(

Ablam: Ama biz 100 peşin kalanı 5 taksitle alacağız, peşin fiyatına gelecek (Düz 200 olsun)

Satıcı,  “tık tık” hesap makinesi ile hesabını yapar: 285 olsun,  aşağısı kurtarmaz apla…

Ablam: Kardeşim, düz 200 olsun bak bu insanlar temiz, dürüst yaşlı insanlar, başını ağrıtmaz gününde ödeme yaparlar.

“265 , 250, 235, 215.. aşağısı kurtarmaz apla…” ile ahenkli hesap makinesinin “tık tık” sesleri ve klimanın olmadığı, vantilatörün takır tukur dönüş sesleri ile serinlemeye çalışılan mobilya mağazasında “soğuk içecek ne alırsınız” ile devam eden pazarlığın ve sıcağın verdiği son çekişmeler devam eder  yaklaşık 1.5 saat …

Kesin bir kararla son kez Ablam: Kardeşim sanırım sizin mobilyayı satmaya niyetiniz yok, 215 de kaldınız.Biz kalkalım artık !...

Satıcı son bir kez hesap makinesine sihirli dokunuşunu yapmak üzere iken, bir köşede ablamın ve adamın diyaloglarını sessiz ve sabırla dinlemekte olan annem söze girer:

“Bırak kızım 250 olsun, adamda kazansın yazık :(…”

Bana misafirliğe geldiği günlerde; müsrifliği hiç sevmediği için, küçük kız kardeşimin 2 ekmek fazla almasını şehirlerarası telefonda yarım saat eleştiren annemin kıymetlisidir;

Üstüne itinayla örtü diktiği ve “oturulamaz” kokan kazara 1-2 kez oturabildiğim işte o başköşedeki

 “ koltuklar” …