Bahar geliyor, mevsim değişiyor, çiçekler açıyor, kuşlar ötüyor, havalar ısınıyor, bi bizim insanımız değişmiyor.

Atamıyor üstünde ki bulutları, atamıyor hazımsızlıklarını kış üstlerinden kalkmıyor bi türlü.

Onun bunun derdine düşüp, kendi terk edilişlerini görmüyorlar.

Sürekli onu bunu eleştirip ögg, iğrenç, pis diyerek, içlerindeki kötü insanları bastırıyorlar.

Bazen sırf taraf toplamak için bile eleştiri yapabiliyorlar.

Aslında eleştirdiği durumlar onun yaşam şeklide olabiliyor, o yüzden ben böyle değilim imajı çizip, kendilerini aklamaya çalışabiliyorlar.

Yalnız kalıyorlar, hemen karakter bile değiştiriyorlar.

Birden bambaşka insan olup,  kabuk değiştiriyorlar.

Etrafında hep yeni dostlar oluyor. Kalıcı dost bulmaları ne mümkün.

Havalarla birlikte içlerinin ısınmasını ve yeşil çay içip, kalplerinde ki kirli yağ tabakasını eritmelerini öneriyorum. İyi baharlar esen kalın :p