Bende isterdim, bende isterdim sevgili günlüğüm..

Minicik olsaydı ayaklarım, mesela 36, hadi bilemedin 37...

Hem minicik olsalardı, hemde ağrı bilmez, sitem etmez...

Bayılırım o yüksek topuklara binip salına salına, ahenkle raks edercesine yürüyen zayıf, narin, kuğu gibi, sülün misali kadınları izlemeye. ''Keşke ... keşke bende ..'' derim, çekerim en içten içimi, yutkunurum birde ardından sessizce. Kendime geldiğimde bakınır etrafıma suç işlemişcesine sinerim tekrar kendi koca bedenimin içersine... '' Bazen iri gövde işe yarar, saklar tüm saklanılası duyguları '' der babam.. Babalar günü geliyor, uzaklarda da olsa bir babam var çok şükür, ve bazen kendimi iyi hissettirir bana.. Aynı şu an gülümsettiği gibi..

Birde taraklı benim ayaklarım, yani öyle hem topuklu, hemde ince burunlu hani o çok hoş ve kibar duran ayakkabılara hiç binemem, binsemde en yakın durakda inen olurum... yanlış otobüse binmiş buranın yabancısı gibi.. Yabaniyimde üstelik. Alışamam hemen herkese, yakınlaşamam, ısınamam, kaynaşamam.. Naletim sanırım.

Alacağın alt tarafı bir ayakkabı deme kardeşim. Ben senmiyim ? Benim ayakkabım, rahat olmalı, sıkmamalı benim kaba ayaklarımı. Tam alırım en uygun ayakkabıyı, ilk giyişimde arkadan vurur hain, fırsat kollarcasına bazıları dört bir yandan vurur ve baloncuklar oluşur bir öncekiler geçmeden hemde... Spor olanları bile çok özenle seçilmeli, zevkin önemi de yoktur zaten, tek amaç kaba ayaklarıma zarar vermesin... Evde saatlerce giyip denersin üstelik, tamamdır dersin, lakin kaldırımlarda başladımı maratonun içinden geçirmeye başlarsın yine gelmişi geçmişi kurcalamaya futursuzca.

Sinirimi bozan şeylerden biri de; tam alışmışsındır, o ayakkabı ile öyle rahat yürürsünki, kaldırımlarda, dağ, tepede... başlar eskimeye, orası burası başlar yırtılmaya, bir düşmanı tam onu süzerken görürsün atılırsın hemen '' Evde onlarca ayakkabım var ama ben bununla rahatım işte, giyilmemiş onlarcası var vallahi '' pis bir sırıtma ve hep bildik cevap.. '' Evet evet bende de aynısı '' e bakarsın onun ayağına... Hayır işte ! Hayır sendeki bendekinin aynısı değil işte ... ve o kendini onun içindeyken çok rahat hisseden ayakların veda eder eskimiş eskilerine mecburen.

Hep hayallerimi süsler, topukları bile saydam, ayağımda varmı yokmu anlayamadığım o muhteşem ayakkabılar, bulanık dereleri bile gecerken paçalarımı sıvamaya bile gerek duymayacağım, çamurlara, bataklıklara bile girsem baktığımda ne bir çamur izi ne bir pislik... sadece minik ayaklarımı görebilseydim. Çiğ sağanağına tutulmuş çimler üzerinde ise hissetseydim o ıslak çimleri sanki o saydam ayakkabılar yokmuş gibi. Kilometrelerin hesabı sorulmasaydı onlar ayağımdayken, ne orman, ne kayalıklar, ne kumsal, ne dağ tırmanışları düşündürmeseydi bir an bile olsa.. Tek tasam olmazdı mesela bu ayakkabıları hangi renk kıyafetle giyebileceğim konusunda. Bir bakışım degiştirseydi mesela modelini, topuk boyunu, spormu, abiyemi olacağı sadece bakışımın kararı olsaydı... Böyle bir ayakkabı için neler verebileceğimi varın siz hayal edin..

Ne yazık ki yok böyle bir ayakkabı, bugün kuzenimin doğum gününü dışarda kutlayalım dediklerinde işte yine dedim ... yine bu kaba ayaklarım zulüm görecek, yine saatlerce topuklu ayakkabılar içersinde işkence görecek.. ve dedimki aynada kendime ...

'' Bırak Bu Ayakları..'' Ama sonra babam yine aklıma geldi, ya ayaklarım minicik olsaydı... bu büyük bedeni taşıyabilirmiydi ? Bunca taşınması güç olan sıkıntıyı, bu kocaman bir yüreği taşıyabilirmiydi ?