Dün benim için çok yoğun geçti...Yoğun, sıkıcı ve zevksiz, ve iğrenç... Öğle vaktini geçiyordu saat, hava en sıcak halindeydi. Bir yere gitmek üzereydim  ve elim kolum doluydu.

Kadıköy sahil tarafındayken, adını bilmediğim değişik bir telli çalgı sesi duydum, müziğe doğru giderken ses durdu ve  müzisyenin dolu gözleriyle karşı karşıya kaldım. Dert yanıyordu,  derdini anlatıyordu kalabalığa. Onu durdurmaya çalışan ve çirkinliklerini kendisinden esirgemeyen belediye(ler)den yetkili adamları şikayet ediyordu bize...

Yer konusunda ikaz etmişler, sorunca da şikayet var demişler palavradan. Çantasını savurmuşlar falan…

O bir sokak müzisyeni, sokağın bir parçası. Ve sokağın parçasına yer hesabı soramazsın, burası benim bölgem buradan git diyemezsin... Müziğine engel olamazsın, notaları durduramazsın... Sen gidersin yerine başka yetkili gelir fakat müzik giderse, susarsa, yerine başka bir şey gelemez…

O sokaklar ne senin ne benim; sokaklar, MÜZİĞİNdir sadece ve MÜZİSYENLERİNdir.

Not: Kıvırcık saçlı kumral müzisyeni desteklemek isteyenler  etrafını sarıp müziğini dinlemeye devam ettiler. Bu güzel bir şeydi elbette fakat bu müzisyenin harcadığı bir emek vardı. Ve müziğini icra ederken harcadığı bir zaman da. Durup dinlemek, alkışlamak, kayıt almak onun emeğini karşılamaya yetmeyebilirdi. Lütfen biraz daha duyarlılık….En azından sokak(meydan) bekçilerine karşı.

Özdür