Göz kapaklarımda biriken uykusuzlukla mücadele ediyor içimde biriken hüzün.. Gözyaşı dökmekten kapanmıyor da zaten. Öylece teslim oldum bu gece ağlamaya. Teslim oldum çaresizce.. Yazı yazasım tuttu ama süslü cümlelere yer yok bu gece defterimde.. Gelişi güzel dökmek istiyorum yalnızca cümlelerimi..

İçinde bulunduğumuz hani şu hayat denilen sistemi beğenmiyorum, beğenemiyorum son zamanlarda. Sanki yaşadıklarım imtihan olmaktan çıkmış da cezaya dönüşmüş gibi. Ergenlik psikolojisine dönmedim, sevgilisinden ayrıldığı için çikolata komalarına girip yalancıktan ağlayan samimiyetsiz ve amaçsız kızlar gibi de değilim. Sistemle ilgili sorunlarım var dedim ya işte. Bir çeşit çöküş denilebilir aslında. Ya iyileştirici bir güncelleme gerekiyor bana bugünlerde, ya da direkt formatla resetlemek istiyorum kendimi.

Şarkılar bozar insanı evet. Bu yüzden uzmanlar özellikle üzgün olduğunuz dönemlerde slow müzikler dinlemeyi tercih etmeyin diye ikaz ederler. Ben bu gece o diplomalı uzmanların sistemine de gülüyorum acı acı.. Çünkü kendimi ağır bir müzikle gaza getirerek almadım bu hali. Zifiri bir karanlıkta, derin bir sessizlikte ve buz gibi bir havada döküyorum sıcacık gözyaşlarımı..

Bir de çok mühim bir yanlışlığı düzeltti bu gece hayat, benim bildiğim.. ‘’Hiçbir emek karşılıksız kalmaz’’ diye bir kaide yok dedi bana tokat atar gibi. Ne garip.. Neredeyse hayatımın her evresinde ‘’kötü düşünme, kötüyü çağırma, pozitif ol, bardağın dolu tarafından bakmayı ihmal etme’’ diye ikaz ettiğim yakınlarım; bu gece büründüğüm ruh halini görseler, şu yazdıklarımı okusalar ya da ‘meğer bu kız sağlam ruh hastasıymış’ diye düşünüp keserler herhalde irtibatı/iletişimi. Benliğimin dışına çıktım bu gece çünkü.. Belki de fazla uzaklaştım.. Yeniden yolu bulamayacak kadar.. Nakavt oldum uzun lafın kısası.. Teselli etmeyi bırakacağım artık kendimi. Anlamsız şişirmelere de, içi boş avuntulara da yer yok bundan sonra hayatımda..

Sizi de karanlığa sürüklemek gibi olmasın ama, aydınlatmak isterim masumane.. Birileri gelir de bir gün size; ‘’Hayat her şeye rağmen yaşamaya değer’’

‘’Hiçbir emek karşılıksız kalmaz’’

‘’İyilikler bir gün mutlaka karşılığını bulur’’

‘’Bir yerlerde hala iyi insanlar var’’ gibi içi boş avuntularla deyimi yerindeyse yemeye çalışırsa, öncelikle sakin olmak suretiyle arka fonda sinsice açılmış ‘’bütün dünya buna inansa, birlik olsa, insanlar el ele tutuşsa, hayat bayram olsa..’’ fonunu  derhal kapatıp, realist ve kararlı adımlarla oradan hızlıca uzaklaşın..

Karamsar olmamak için desteğe ihtiyaç duyar insanoğlu her zaman. Toparlanmak için sadık bir yoldaşa.. Ama sizin de yalnızlığınız her defasında şanssızlığınızla çarpışıyorsa; boş verin.. Siz de hayal kurmayı bırakın artık. Zira üstüne düştüğüm her hedeften alıkoydu beni hayat. Ben basamakları tırmandıkça ulaşmak için hedefe, o tutup bir basamak daha yukarıya yerleştirdi. Dolayısıyla hayallerimle aramdaki mesafe hiç değişmedi, hiç yaklaşamadım. Ben çırpındıkça dalga geçti. Ben çaba sarf ettikçe o harcadı. Ben ağladıkça o kahkahayı bastı. Dizlerimin üstüne çöktüm ben de. Yine üstüme harıl harıl yağan yağmurlara, şimşeklere teslim oldum usulca..

Boğazımda fil gibi büyüyen düğüm öldürmezse şimdi beni, bir daha zaten ölmem ki.. Size; sizi sevdiğini ve daima yanınızda olacağını söyleyen insanların bir gün tüm samimiyetinizi  kuru bir ‘’yolun açık olsun’’ vedasına sığdıracağını unutmayın. Her birliğin bir ayrılığı, her mutluluğun bir sonu vardır. Bu ölümle dahi olsa gerçekleşecektir muhakkak. İşte bunu anlayıp, kovaladım ben hayallerimi. Bu defa olur sandım. Yalnız başıma çıktım bir yola ve şimdi arabasının lastiği patlayan şoför gibi kalakaldım öylece ıssız bir yolda. Telefonlarım mı ? Çekmiyor.. Sistem hatalı dedim ya..

Hayatımın uzunca bir dönemini uykudan uyanmakta zorluk çekerek geçirdim ben. Ama bu gece bir dönüm noktası yaşıyorum. Göz kapaklarımda biriken ağırlığa rağmen, dalamıyorum o çok sevdiğim uykuya..

Ağlıyorum, susuyorum.. Ağlıyorum, susuyorum..

Ama ne var biliyor musunuz ? Her durumda Pollyanna’yı oynadım ya hani. Bu kalıp üzerime yapışmışsa demek ki; içinde bulunduğum bu durumun da bir artısını fark ettim şimdi..

‘’Kaybedecek bir şeyinizin kalmaması daha cesur yapıyor sizi..’’

Ömrünüzün geri kalanında bir daha hiç gülümsememe kararı almak gibi…

AZRA