Fanteziler. Gerçeklikten kaçış mı? Yoksa zihnin özgürce kanat açtığı, sınır tanımadığı bir alan mı? Aslında ikisi de. Kesin olan bir şey var: sınırsızlar.

Çocukken başlar her şey. Odan bir gemiye dönüşür. Yatak, bir dağın zirvesidir. Oyuncaklar konuşur. Dünyayı istediğin gibi şekillendirirsin.  Oyuncakların konuşuyor, gökyüzünde süzülen ejderhalar var. Zamanla şekil değiştiriyor fanteziler. Artık ejderhalar yok belki, ama zihninin derinliklerinde hâlâ o özgürlük var. Sonra büyürsün. Ama fanteziler kaybolmaz. Sadece değişir. Artık oyuncaklarla sohbet etmiyorsun belki. Belki kendi hikâyeni yazıyorsun, belki bambaşka bir dünyada yaşadığını hayal ediyorsun.

Bazıları için fanteziler kaçış. Gerçek dünyanın kurallarından sıkıldığında, zihninde başka bir dünya kuruyorsun. Daha adil. Daha özgür. Belki de tamamen kaotik. Kendi yarattığın evrenin içinde dolaşmak, bazen bu dünyanın sınırlarını zorlamaktan daha çekici geliyor. Günlük hayatın ağırlığını sırtından atıp hayal gücünün kollarına bırakıyorsun kendini. Kimi zaman sadece bir düşünce olarak beliriyor zihninde. Kimi zaman o kadar gerçek hissettiriyor ki, sınır nerede başlıyor, nerede bitiyor, bilemiyorsun.

Bazıları içinse fanteziler yaratıcılığın kaynağı. Yazarlar, ressamlar, besteciler... hepsi hayal güçlerinin peşinden gidiyor. Bir kitap, bir şarkı, bir tablo... Hepsi önce bir fanteziydi. Sonra gerçeğe dönüştü. Bir karakter yaratıyorsun, onun hikâyesini yazıyorsun, belki sadece zihninde yaşıyor. Ama onun var olduğunu hissediyorsun. Sanki gerçekten dünyada bir yerlerde nefes alıyormuş gibi.

Bazen fanteziler sadece zihinde kalır. Söylenmez. Paylaşılmaz. Ama yaşarlar. Büyürler. Bazıları yıllarca zihninin en derin köşesinde saklı kalır. Hiç kimseye anlatmadığın, tamamen senin olan dünyalar bunlar. Ama bir gün belki bir kitap olur. Belki bir resim. Belki de sadece senin içinde yaşamaya devam eder.

Ve işin en güzel yanı? Hiçbir sınırları yok.

Kendi içinde yarattığın dünyalar nasıl? Belki bir gün, o hayaller gerçeğe dönüşür. Senin en çok sevdiğin fantezi nedir?